obraz Świętej Marii
Wiele osób zarzuca chrześcijanom (a konkretnie katolikom), że ich wiara nie ma nic wspólnego z działalnością Jezusa Chrystusa. Jednym z argumentów ma być wiara w dewocjonalia a konkretnie – w święte obrazy. Tymczasem w Piśmie Świętym mamy jasne wskazówki, co do konieczności zaniechania czynów bałwochwalczych. Jak więc obydwa aspekty pogodzić?
Bóg a wiara
Żeby zrozumieć ten temat, należy najpierw zrozumieć czym tak naprawdę jest wiara. W potocznym znaczeniu tego słowa, jest to świadomość, że istnieje ponad nami Transcendentny Byt, który stworzył nas i otaczający nas świat. Co więcej, wiara nakazuje nam próbować zrozumieć otaczającą nas rzeczywistość poprzez pryzmat tego, czego ów Byt chce dla nas i jak nami kieruje.
Jednak gdy przeanalizujemy życie wielu świętych kościoła katolickiego, dochodzimy do wniosku, że wiara jest czymś więcej, niż tylko samą świadomością i prądem myślowym. Staje się ona pewną relacją, którą nawiązujemy z Bogiem i według niej żyjemy. Wiara nie jest więc czymś, co przeżywamy „z obowiązku”, ale czymś o wiele więcej…
Bóg a obrazy święte
Problem który uwypukliliśmy przy wstępie, spróbujmy teraz ująć w świetle tego, co napisaliśmy w poprzednich akapitach. Obrazy religijne nie są obiektem i centrum naszej wiary. Tym centrum nadal jest Bóg. Niemniej „czczenie” obrazów świętych jest formą szacunku do Boga. Czymś, co znacznie bardziej wykracza poza fizyczne ramy tego obrazu.
Dewocjonalia nadal są przedmiotem. I co ważne – nie mają one jakiś magicznych właściwości. Niemniej poświęcając je Bogu, staramy się za ich pomocą zgłębić relację z Nim. Można to porównać do relacji jaką chłopak ma ze zdjęciem swojej dziewczyny. Wprawdzie obiekt jego uczuć jest daleko od niego, ale nie oznacza to, że jej zdjęcia nie pomogą mu choć na chwilę skupić uwagi tylko na niej. Czyż miłość sama w sobie zawsze musi być podporządkowana fizycznemu i bliskiemu przebywaniu ze sobą?
Grzechem nie jest oddawanie czci Bogu poprzez religijne obrazy. Grzechem jest wiara w ich nadprzyrodzoną, magiczną moc.